Dit beeld gonsde de afgelopen weken rond op internet: een jongeman die zijn piano voor de oproerpolitie in Kiev neerzet en begint te spelen. Ik vraag me dan af: ‘Wat speelde hij?’ Raakte het? Was er achter die schilden iemand met knikkende knieën? Ging er achter die kogelvrije vesten een hart sneller kloppen? Moest er iemand achter zijn helm een traantje wegpinken?
Door jou raak ik weer genezen
Het bleek een Oekraïens volksliedje te zijn: ‘Chervona Ruta.’ En de eerste zinnetjes gaan ongeveer zo:
Just admit it to me.
You’re controlling my feelings.
Though my heart was in pain
With your spell it is healing.
De laatste zin laat zich ongeveer vertalen als: ‘door jou raak ik weer genezen’. Gek, om dat te zingen voor een groep kerels die op bevel bereid zijn je hersens in te slaan. Voor zover ik weet kon deze pianoman gewoon weer weglopen, wordt de piano nog bespeeld en het lied nog steeds gezongen.
Omdenken
Het raakt mij dat je – voor het oog van bruutheid, hardheid en onrechtvaardigheid – zachtheid durft te laten zien. Dat, zacht te durven zijn, zou zo maar eens de ultieme vorm van opstand kunnen zijn. Geen stenen of rookbommen gooien, ook niet angstig thuisblijven en je nek niet uitsteken, maar recht op het hart af gaan. Omdenken, heet dat tegenwoordig.
Zachtheid!
Bij mijn opleiding hangt een poster met daarop een kort gedicht van Huub Oosterhuis: ‘Wek mijn zachtheid weer.’ Dat is de grote uitdaging van deze tijd, om de zachtheid weer in je te laten opwekken. De wereld word harder en ons oordeel over hoe daar mee om te gaan ook. Zachtheid! Dat is ook wat Jezus mij leert.
De eerste steen
Zo is er een verhaal van een vrouw die overspel pleegde. Ze was op heterdaad betrapt (de andere ‘medeplichtige’ zien we overigens niet in dit verhaal) en ze wordt bij Jezus gebracht. Kennelijk staat iedereen klaar om haar te stenigen, want dat moet volgens de wet. Maar Jezus doet het anders…
Jezus bukte zich en schreef met zijn vinger op de grond. Toen ze bleven aandringen, richtte hij zich op en zei: ‘Wie van jullie zonder zonde is, laat die als eerste een steen naar haar werpen.’ Hij bukte zich weer en schreef op de grond. (Johannes 8: 6b-8)
Waanzin van de situatie
Zachtheid is niet doen alsof er niks aan de hand is. Het lijkt wel even alsof Jezus zo reageert, maar hij doet en zegt iets dat voor mij veel weg heeft van die man die op zijn piano speelt voor de oproerpolitie. Van alle mogelijke andere oplossingen – van zelf stenen smijten tot verbaal stenen werpen – kiest Jezus deze. Dat vind ik mooi van hem. Zacht. Met zachte hand laat hij de waanzin van de situatie zien. Hoe kunnen we zo tegen over elkaar staan? Hoe kunnen wel elkaar pijn en vernedering toewensen? Hoe kunnen we? Wij die geen haar beter zijn dan onszelf.
Zoek de zachtheid
Jezus schrijft in het zand. De man in Kiev speelde zijn piano. En jij? Wat doe jij als de bruutheid en hardheid van het leven zich met wapengekletter voor je opstelt? Verschuil je niet achter dik pantser. Gooi geen stenen. Maar zoek de zachtheid in je. Alleen met liefde kun je de ander stoppen, zonder zelf afgebroken te worden.
Deze blog verscheen eerder op MijnKerk.nl.