Iedereen kent wel een verhaal van ‘talent that didn’t make it’. Van een fantastische band die desondanks geen platendeal wist te bemachtigen. Van de ongeëvenaarde impressionist die pas na zijn dood rijk werd van zijn schilderijen. Van die gesjeesde copywriter met een baard die zó lekker kon schrijven, maar er simpelweg niet verder mee kwam. Of: van die honkballer die ongemeen hard kon slaan, maar werd ingehaald door iemand die nét wat harder kon.
Opties voor het systeem
Soms kan je nog zoveel talent hebben: als je niet op de juiste tijd, juiste plaats en met de juiste skills past in het ‘systeem’ kun je er wel naar fluiten. Mocht je zo iemand zijn, dat weet je hoe het voelt. En dan weet je ook welke opties je ongeveer hebt:
1) Opgeven (en dan maar iets anders doen);
2) Blijven aankloppen bij het systeem (tegen beter weten in), of (tromgeroffel);
3) Een ander systeem maken.
Liefde voor het spel
Over een ‘ander systeem maken’ gaat de Netflix-documentaire The Battered Bastards of Baseball – over een onafhankelijk honkteam in tijden dat alle betaalde honkbalteams werden beheerst door de landelijke organisaties.
Dit team, de Portland Mavericks, werd opgericht door Bing Russel (vader van acteur Kurt Russel) en had niet als uitgangspunt het maken van winst, topcijfers in kaartverkoop, of domweg bravoure, maar niets minder dan liefde voor en plezier in het spel.
Systeem binnen het systeem
Russel gaf niet op, bleef niet kloppen op dichte deuren, maar startte een nieuw systeem binnen het systeem: de terugkeer van onafhankelijke honkbalteams, met een team dat zichzelf bedroop, maar dat desondanks uitermate competitief en aantrekkelijk honkbal zou spelen. En die kielzog kwam dan toch ook: winst, kaartverkoop én bravoure.
Voel je al een beetje waar ik naartoe wil met de kerk?
The best kind of people
Russel had de gave om talent te spotten en organiseerde open try-outs voor zijn team. Een advertentie in de krant bracht geen tientallen, maar honderden kandidaten op de been. En het leverde een alleszins kleurrijk team op: Jim Bouton – een in ongenade gevallen all-star en kampioenspitcher, Reggie Thomas – een opgewonden standje met serieuze gedragsproblemen die een kei was in honken stelen, Joseph ‘JoGarza’ Garza – die overal ingezet kon worden (inclusief als mascotte!), Kurt Russel – die na één maand moest afhaken (om vervolgens Hollywoordster te worden) en de eerste vrouwelijke directeur (Lanny Moss) én ‘asian-american’ manager (Jon Yoshiwara) binnen het professionele honkbal. Met dit team wist Big Russel te winnen, de stadions vol te krijgen en de gevestigde orde aardig nerveus te maken.
Hopeless dreamers
Het was dit team dat ‘batboy’ Todd Field later zou omschrijven als:
“A bunch of hopeless dreamers who were looking for a
second chance. In short: the best kind of people.”
Is er een betere omschrijving van wat de kerk zo ongeveer is? ‘Een zootje hopeloze dromers, verlangend naar een tweede kans’. Want als ze die tweede kans (in kerkelijke taal: genade, rechtvaardiging, etc.) eenmaal krijgen, dan staan er mooie dingen te gebeuren. Die tweede kans, die nieuwe kans doet wat met je, verandert iets in je.
‘Rogue’ kerkclubje
De Portland Mavericks was geen team van losers. Nee, het was een team vol van talent en gedrevenheid dat nergens anders zo tot zijn recht kwam dan in Portland. Het doet me een beetje denken aan mijn eigen gemeente CrossPoint (in de wijk Getsewoud in Nieuw-Vennep). Een ‘rogue’ kerkclubje. Ooit beginnen als pioniersplek in de lagere klassen van de kerk en inmiddels opgewerkt tot zelfstandige gemeente. Maar: ze doen dingen anders. Ze willen onafhankelijk zijn. Kiezen voor een ander model van bestuur. Voor andere manieren van vieren. Voor zulke open deuren dat we onszelf regelmatig afvragen ‘wie zijn wij eigenlijk’? En ze kiezen voor een voorganger die niet in het plaatje past. En hier ook zit om zijn tweede en enige kans te benutten met alles wat hij in zich in heeft.
Gideonsbende
Ik heb altijd gedroomd van thuis te komen in zo’n kerk, de Portland Mavericks van de PKN. Een kerk van tweede kansen. Een kerk ook van ‘the best kind of people’. In deze tijd is het moeilijk om kerk te zijn. Maar ik hoop en bid dat het ons lukt. Om als ‘oddball’-team overeind te blijven en te blijven spelen ‘for love of the game’. Niet de ‘Battered Bastards of Baseball’, maar de ‘Gedreven Gideonsbende van Getsewoud’!
