Op Twitter volg ik Merel Morre. Ze is voormalig stadsdichter van Eindhoven. Haar teksten spreken me enorm aan, omdat ze kort, krachtig, altijd verrassend zijn, een kwinkslag hebben en rechtstreeks naar het hart gaan. Een paar voorbeelden:
‘Er is geen tijd te verliezen, dus doe maar rustig aan’
‘Kan je geluk niet op? Deel het dan!’
‘Bemin of meer’
Maar de mooiste, een echt sieraadje, vind ik deze: ‘Laad me met rust’. Met één letter weet Merel die hele sfeer van die uitspraak te veranderen. Van iets dat normaliter wordt uitgesproken of uitgeroepen om afstand te creëren, naar iets dat ademt van oprecht verlangen en dat je haast een gebed kan noemen.
Moderne klaagspalm
‘Laad me met rust’. Het klinkt dan ook als een moderne klaagpsalm. In ons drukke bestaan – het rennen van hot naar her en steeds meer moeten zijn, worden en hebben – komt deze uitspraak me over als typisch iets dat we naar God mogen uitspreken en zelfs uitroepen als de trein maar door dendert. Rust nemen. De tijd aan jezelf hebben. Genieten stilte. Even wat minder prikkelingen. We hebben dat allemaal op zijn tijd nodig. Maar soms lijkt dat wel het goud te zijn van onze generatie: ongelooflijk duur, zeldzaam en maar slechts in uiterst kleine hoeveelheden beschikbaar.
Bron van rust
Jezus zegt dat Hij de bron van werkelijke rust is: “Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven.” Ik vind dat wel eens moeilijk te accepteren, dat Jezus mij dat zou kunnen geven. Immers, al die dingen die om aandacht schreeuwen, schreeuwen vaak harder dan de stem van Jezus. Ik weet niet wat jouw gebed is, vandaag of morgen. Maar ik ga deze hedendaagse psalm maar eens bidden: ‘Heer, laad me met rust!’ Amen.
