Over kerkasiel: help de verdrukten én berisp de verantwoordelijken

geplaatst in: Blogs | 0

Ik kwam een mooie Bijbeltekst tegen. Nu overkomt me dat wel vaker, maar deze maakte dat ik stopte en langer keek. Misschien omdat ‘ie in het Engels was – dat effect heeft een andere taal wel eens: dat oude teksten dan weer even helemaal nieuw lijken. Hoe dan ook, dit was ‘m, Jesaja 1:17 uit de New International Version: zie plaatje…

In de NBV: […] leer goed te doen. Zoek het recht, houd tirannen in toom, bied wezen bescherming, sta ​weduwen​ bij.

 

Misschien allebei…

Wat mij meteen opviel, was dat het stukje ‘encourage the oppressed’ her en der anders vertaald wordt. In de NBV is het ‘houd tirannen in toom’, maar de Herziene Statenvertaling spreekt van ‘help de verdrukte’. Twee heel verschillende benaderingen van dezelfde tekst. Ik kwam er niet uit wat het nu moest zijn. Misschien wel… …allebei. Want met de twee vertaalrichtingen van deze tekst moest ik sterk denken aan het kerkasiel dat momenteel verleend wordt aan de familie Tamrazyan in Buurt-en-kerkhuis Bethel onder auspiciën van de Protestantse Kerk Den Haag. Een kerkasiel – een actie van de kerk – die zowel bedoeld is om recht te doen als om recht te laten zien.

Wil je ook een keer?

Maar eerst even wat er voor mij aan vooraf ging… In de avond van 26 oktober jl. begreep ik dat het kerkasiel in Den Haag was ingegaan. Hayarpi, haar broer, zus en ouders waren in het geheim van Katwijk overgebracht naar kerkhuis Bethel. Ik deelde het bericht daarover op Twitter en al snel kwam er een reactie vanuit Den Haag: ‘Wil je ook een keer voorgaan?’ Daar hoefde ik niet lang over na te denken en beloofde de maandag daarop om twee uren in te vullen. Uiteindelijk werd het één uur, want mijn collega ds. Kleingeld haakte aan en we vulden ons deel van wat inmiddels bekend staat als de ‘estafettedienst’ samen in.

“De kerk staat op voor de mensen die om hulp vragen, ze sluit haar deuren niet voor wie aankloppen”.

Recht doen

Ik hoefde er weinig over na te denken. Ik voelde dat ik dit moest doen. Niet wetende hoe dit zal uitpakken voor de familie, niet wetende of het allemaal volstrekt legaal is, maar wel wetende dat het op één of andere manier recht doet. Ik voelde me later gesteund door de woorden van Dr. De Reuver (scriba van de Protestantse Kerk): “Als mensen bij ons aankloppen in nood, zeg je niet: er zijn regels, we moeten kijken of daaraan is voldaan. Nee, dan zet je je deuren open en zie je naar mensen om.”[1]

“In mijn taal: sta de familie Tamrazyan bij en laat de overheid zien dat het anders moet”.

Terug naar de tekst

En dus terug naar de tekst uit Jesaja. Toen mijn collega en ik weer naar buiten stapten, stond er een journalist van Trouw op ons te wachten. Wat er op dat moment op mijn hart lag, sprak ik uit: “We walsen niet over de overheid heen. We dienen de overheid hiermee. Ik vind dat ze tekortschiet in zorg voor de vreemdeling”[2] – en het bleek achteraf aan te sluiten bij die twee betekenissen in die tekst uit Jesaja: help de verdrukten én berisp de verantwoordelijken. Of in mijn taal: sta de familie Tamrazyan bij en laat de overheid zien dat het anders moet. Dit is volgens mij wat er gebeurt bij dit kerkasiel. De kerk staat op voor de mensen die om hulp vragen, ze sluit haar deuren niet voor wie aankloppen. En tegelijkertijd geeft ze er een signaal mee af: aan een overheid die andere keuzes kan en mag maken. Daar mag je het mee eens of oneens zijn, maar dit is volgens mij welk doel het kerkasiel anno 2018 heeft.

 

[1] https://www.trouw.nl/religie-en-filosofie/pkn-steunt-estafettedienst-tegen-uitzetting-van-armeens-gezin-~af2edb1a/

[2] https://www.trouw.nl/religie-en-filosofie/eensgezindheid-in-de-bethelkerk-elk-mens-heeft-recht-op-een-fatsoenlijke-leefplek-~a3adf41b/