Ben ik de enige die het hebben van zomervakantie gewoon eigenlijk niet aankan? Die niet kan wachten tot alles gewoon weer normaal is? Iedereen vijf dagen naar school. Woensdagmiddag BSO. Zaterdag vrij. Zondag naar de kerk. En pappa, prinsheerlijk, zijn aandacht hemels overzichtelijk verdeeld over de week: aan het werk, of thuis. En niet allemaal tegelijk. Een weekje in het voorjaar kan ik nog wel aan. Soit, die twee weken óók in het voorjaar en rond de kerst gaan nog net. Maar zes weken schoolvakantie? Waarvan ik er ook nog eens drie weken non-stop bij aanwezig moet zijn? Vader kan dat niet.
Waarom is er altijd zand in de buurt van ijsjes?
Mijn zoontje heeft autisme, maar ik kan er ook wat van. Ik haat het dat in de zomervakantie de hele gezinsstructuur opnieuw uitgevonden moet worden. Ik haat dat ik de vakantie begin met een ‘nu kom ik eindelijk eens aan dingen toe waar ik nooit aan toekom, zoals een fokking boek lezen’- gevoel, maar dat je er vervolgens nog steeds niet aan toe komt. Omdat je druk bezig bent met driehonderdduizend keer respectievelijk ‘nee’ en ‘pech voor je’ te zeggen op ‘mag ik wat eten/drinken’ en ‘ik verveel me’. Ik haat het dat klussen die al het hele jaar liggen nóg steeds blijven liggen, want zwembad, pretpark, speeltuinen, ijsjes (die altijd in het zand vallen. Waarom is er altijd zand in de buurt van ijsjes???) Verschrikkelijke Ikke 3, verjaardag met 30 graden, de nachten daarvoor wakker liggen en de dagen daarvoor jengelen dat het nog zóóóó lang duurt voordat ‘ie jarig is. En draai zo maar door. Nee, weet je wat lang duurt? Deze vakantie.
Ga dan gewoon even weg
Ik hoor het je zeggen: ‘Ga dan gewoon lekker even weg. Even lekker het land uit. Lekker naar een leuke camping. Spullen in de kofferbak en lekker de boel de boel laten’. Mijn antwoord: ben je zelf wel lekker? Vakantie hoort een tijd te zijn waarin je tot rust komt, tot jezelf en niet tot onrust en buiten jezelf.
En het ergste is nog dat er mensen zijn die het wél kunnen. Die het kennelijk leuk vinden om met een meute kinderen en een uitpuilende kofferbak naar Frankrijk of Spanje te karren om daar te genieten van het woestijnklimaat. In ons gezin is de lol er al af zodra we buiten het bereik van het WiFi-signaal komen. En dat dan drie weken.
Alles even op pauze
Het is misschien heel erg wat ik ga zeggen: maar ik zou best even weg willen. Maar dan wel weg van alles en iedereen. Vroeger was er zo’n jeugdserie op tv ‘Out of this world’. En die ging over een meisje die deels mens en deels buitenaards wezen was. Haar grote kracht was dat ze, door de vingertoppen van haar wijsvingers tegen elkaar aan te duwen, de tijd kon stil zetten. Wauw… Ik wou dat ik die kracht had.
Dat ik alles, maar dan ook echt alles even op pauze kon zetten. Even niks. Even geen vragen. Even geen mensen. Even geen verantwoordelijkheid. Even mijzelf ook ontprikkelen – want laten we eerlijk zijn: ik ben mezelf nog het meest zat.
Het kan niet
Maar ja, zo gaat dat niet. Zo is het leven niet. Vandaag wordt mijn zoontje negen. Er is straks taart met de familie. En cadeautjes. Hopelijk is het genoeg om even de verveling tegen te gaan. Hopelijk hebben we het gezellig met elkaar. Ach, aan hen zal het niet liggen. Zij kunnen allemaal best om gaan met de vakantietijd. Maar ik niet. Ik kan het niet. Vakantie. Va kan’t nie.
