Ik ben labiel. Ik geef het maar eerlijk toe. Sinds ik voorbij de veertig ben gekropen en ik het in het afgelopen jaar stevig te verduren had met het afbrokkelen van wie ik dacht te zijn, het afscheid nemen van de droom van het voorgangerschap, een heftige periode voorvanmet onze jongste zoon en er allerlei beerputten die in mijn hart en ziel open gingen ben, of voel ik mij op zijn minst, ONTIEGELIJK labiel. Ik heb huilbuien om niets, paniekaanvallen op een lentemiddag en een niemendallerig defectje aan mijn auto stuurt me al een avond vroeg naar bed in een donkere, donkere kamer. Maar daarover later meer…
My name was legion
Ik moet ontzettend vaak denken aan wat C.S. Lewis ooit in zijn biografie ‘Surprised by Joy’ schreef: “For the first time I examined myself with a seriously practical purpose. And there I found what appalled me; a zoo of lusts, a bedlam of ambitions, a nursery of fears, a harem of fondled hatreds. My name was legion.” Ook ik blijk, na wat examining with a practical purpose, een dierentuin aan frustraties, een vergaarbak van onredelijke emoties en een beerput vol ongeadresseerde woede. Voor al deze dingen krijg ik gelukkig hulp. En deze ‘legioen’ voelt zich – Gode zij dank – onversplinterd gezegend en altijd weer heel worden in de liefde en nabijheid van zijn vrouw en kinderen. Prijs God!
Maar ik ben wel labiel. Obviously.
Bedieningsknopje
Ik merkte het toen het bedieningsknopje van het raam van mijn auto kapot ging. Nadat we drie weken in en uit de garage waren gegaan met dat ding (een kloddertje melding hierrrrr, en een kloddertje melding daarrrrr!) had ik eindelijk mijn auto terug, scheen het zonnetje en wilde ik mijn raampje open doen. Niks… Nog een keer proberen. Klikklikklikklikklikkerdeklikklikklik. Niks. Nakkes. Nada. Balen. Vet balen. Want we zouden deze auto binnenkort gaan inleveren en nu had ‘ie een gebrek, wat invloed heeft op de waarde (waaaahhhh!). Nou, niks aan te doen. Gewoon melden. Klaar. Maar wel maximaal ruk. De onrust begon zogezegd al te kriebelen.
Toen kwam de rampspoed (valt mee, maar let op, ik ben labiel, hè?)…
Nou, niks aan te doen. Gewoon melden. Klaar. Maar wel maximaal ruk.
Ratelband
Want een paar dagen later reed ik naar huis. Weer een zonnetje. En wat doet Labiel Ratelband? Hij drukt gedachteloos op het knopje van zijn raam. Zoef! Open! Maar niet meer: zoef, dicht! Hoe vaak ik ook op het knopje timmerde, het raam ging niet meer dicht. Thuis moest de Wegenwacht komen en die kon niets anders dan mijn raam dicht tapen. Ik lag natuurlijk de halve nacht wakker in de angst dat mijn auto gejat zou worden. Dat gebeurde niet (wie wil er nu een Dacia Sandero 😉) en zo heb ik er een paar dagen mee gereden. Maar ik was er al met al meer kapot van dan gezond is. Van het niveau ‘de hele avond in een donkere kamer onder een deken’. Labiel, weet je nog?
Maar nu komt het wonder (en die mogen ook best klein zijn, heur).
Kwaadkanhetimmerstochniet
Vanmorgen, toen ik mijn dochter op school bracht, gebeurde het. Ik had het in de afgelopen dagen al honderden keren vergeefs geprobeerd, maar drukte nu tochnogmaareenkeertjewantkwaadkanhetimmerstochniet op het vervloekte murwgedrukte knopje.
Het.
Raampje.
Zoefde.
In.
Eén.
Keer.
…Omhoog!
Het raam ging dicht en mijn bek viel open. Zo’n stom ding, maar zo’n opluchting! Ik appte naar mijn vrouw: ‘Er is een wonder gebeurd…’ Terwijl ik daarbij eigenlijk nog helemaal niet aan God dacht. Ik bedoel maar. heeft ‘ie nu ook al macht over raambedieningsknopjes?
Ongericht dankbaar
Dus, mijn dochtertje en ik lopen samen opgetogen naar school (zij is heel gevoelig voor als ik me ellendig of blij voel – ze is zo’n schat!) en ik voel me vooral richtingloos dankbaar… …als er plotseling een kruisje op straat ligt. Ik loop er eerst langs, maar dan zie ik ‘m ineens. Ik raap ‘m op, steek ‘m in mijn zak en denk er nog stééds maar weinig van. Zeker niet dat het een wonder zou zijn. Dat zou labiel toch immers zijn, mensen!?!
Ik raap ‘m op, steek ‘m in mijn zak en denk er nog stééds maar weinig van. Zeker niet dat het een wonder zou zijn.
Kyrie Eleison
Bon, ik breng mijn dochtertje naar school, werp haar een handkusje toe en keer terug naar de auto. Ik stap in mijn auto, draai het contact om en de radio springt aan met ‘Kyrie Eileson’ van Mr. Mister (oude 80’s hit), midden in het refrein. Mijn bek valt voor de tweede maal die ochtend open (het raam zit gelukkig nog steeds dicht) en ik staar naar de radio terwijl de woorden langzaam binnendringen:
🎶🎵 Kyrie eleison (Heer, ontferm U) down the road that I must travel
Kyrie eleison through the darkness of the night
Kyrie eleison where I’m going, will you follow? 🎶🎵
Psalm 88-mood
Van de week, toen de somberheid overheerste en ik in een diepe Psalm 88-mood was, heb ik gebeden: ‘God, ik heb meer bevestiging van U nodig. Gewoon dat U er bent en mij niet alleen laat!’ En deze ochtend – en jij mag het best toeval (en mij labiel) vinden, hoor – bevestigde God mij drie keer: ‘Hey, weet je nog: Ik ben trouw!’ Misschien is tijdelijk labiel zijn zo gek nog niet. Misschien sta je dan juist wel een beetje open verrassingen. Juist niet voor het intrappen van open deuren. Maar voor gesloten ramen. Waar je dan lekker doorheen kan kijken. Naar nieuwe dingen. Prijs God!
