Als moderne vader ben ik van alle markten thuis. Zo lees ik onder het boterhammen smeren, het opzoeken van een Dora-aflevering en het manen tot sokken aandoen een artikel over ‘de moderne vader’ en allerlei zaken waar hij kennelijk tegen aanloopt en die hij bij zichzelf ontkent.
In mij bouwt de weerstand op en ik strooi nét iets te fel de vlokken (‘die met de witte én de bruine vlokken, pap!’) op de boterham. Kak! Okee, die vlokken kunnen nog wel door de yoghurt. Extra traktatie. Topvader! Waar was ik?
Autoriteit kwijt
Oh ja. Dat artikel dat zegt ik dat mijn autoriteit als vader kwijt ben (‘Als je niet binnen drie tellen je sokken aan hebt, zwaait er wat! En doe meteen je schoenen aan, over vijf minuten gaan we weg!’) en dat ik wel eens met weemoed terug denk aan de tijd van ‘vaders wil is wet’. Het zal wel. Ik vind het een beetje als de vlokken: zwartwit. Tussen ‘wil is wet’ en alle autoriteit kwijt zijn, zit nog een wereld aan mogelijkheden. Ik oefen mijzelf bijvoorbeeld in duidelijk zijn en helder communiceren. Je moet niet willen polderen met je kinderen, vind ik, maar tegelijk kun je ze wel meenemen in het waarom van je beslissing en je standvastigheid. Daar hebben ze wat aan.
“Je moet niet willen polderen met je kinderen”
Ouderwets
En ik ben ouderwets. Ik kan hun digitale social media wereld niet meer meemaken, zegt het artikel. ‘Daar ga ik straks een scherpe tweet over schrijven!’, denk ik dan, terwijl ik in elke tas een pakje Wicky mik. Zoonlief zit ondertussen te Minecraften op de bank en vraagt of ik mee wil kijken. We zitten in een ‘enderworld’, begrijp ik. Verder is het vooral zijn ding. Maar is dat erg? Mijn vader begreep ook niet wat ik altijd op computers zat te klooien. En guess what: dan hadden we het erover. Dit is iets van alle tijden. Mijn opa begreep niets van Rock ‘n’ roll. Mijn vader begreep niets van Dire Straits (jazeker). En ik begrijp niets van Enzo Knol. Echt, hij lijkt me een aardige peer, ik begrijp niet zo goed wat de lol is van uren naar hem kijken, maar ik weet wel dat ik ingrijp zodra er te vaak ‘shit’ klinkt en dat we de iPad weer wegleggen op de tijd die we hebben afgesproken. Autoriteit!
Mijn opa begreep niets van Rock ‘n’ roll. Mijn vader begreep niets van Dire Straits. En ik begrijp niets van Enzo Knol.
Carrière
En ik ben teveel met mijn carrière bezig. Okee, dat is een puntje. Ik geef eerlijk toe, ik ben blij met de dagen dat mijn schatjes op school, BSO of kinderdagverblijf zitten. Dan kan ik even aan de slag. Mijn aandacht op één of enkele dingen richten, in plaats van op honderd prikkelingen tegelijk. Dan kan ik doen wat leuk vind en waar ik, hopelijk, goed ben. En dat dit ook nog eens zorgt dat zij – want om hen draait het allemaal – een warm huis hebben, goed eten, schone kleren, en noem maar op. En dat als ze me eens zien, terwijl ik de was in de droger prop en tegelijk de notulen lees of met één hand een mail typ en met de andere hand op die zere plek op de knie aai, dat ze op een gegeven moment beseffen: hij doet het allemaal voor ons, net áls mamma (laten we die niet vergeten!). Een goede loopbaan is mooi – en ik vind zelf dat ik een hele leuke, soms moeilijke, maar vooral kleurrijke en veelzijdige loopbaan heb – maar hij staat wat mij betreft altijd ten dienste van hen.
Genegenheid
Ik veeg de hagelslag van de krant, want we hebben een bruin-witte vlokkenkind én een hagelslagkind, en lees verder. Over affectie. Hier word ik echt een beetje boos. Niet alleen over de suggestie dat wij, moderne vaders, niet durven toe te geven dat we affectie verlangen – ik ben groot knuffelvoorstander – maar ook dat wij geen affectie meer durven te tonen omdat andere mannen in het nieuws komen omdat ze hun kinderen seksueel hebben misbruikt. Laat ik duidelijk zijn: als vader heb ik niets, maar dan ook niets met deze lui te maken – maar alleen met het voorbeeld dat ik zelf kreeg en dat ik zelf wil zijn. Dus knuffel ik. Zonder reserve. Zonder gene. Zoals mijn vader ook deed. Nooit heb ik me veiliger gevoeld dan als kind in de armen van mijn vader. Niets houdt me tegen om mijn kinderen diezelfde liefde, warmte en veiligheid te betonen.
Dus knuffel ik. Zonder reserve. Zonder gene. Zoals mijn vader ook deed.
Ik smeer ‘m
En tot slot… Het artikel opent met de gedachte die blijkbaar iedere vader wel eens de gedachte heeft: ‘Ik smeer ‘m’. Nou, deze vader niet. En ik hoop vele, vele vaders met mij. Ik heb er bewust en oprecht voor gekozen en gebeden om echtgenoot en vader te mogen zijn. Het is het mooiste en belangrijkste dat je in je leven kunt doen. Daar kan geen carrière tegenop. Neemt niet weg dat ik ook wel eens denk ‘Ik smeer ‘m’. Iedere ochtend denk ik het wel. Als ik die boterham voor me zie. Die nog in de broodtrommel moet.
P.s. Het was natuurlijk een meer dan goedbedoeld artikel, met een warm pleidooi voor een moderne invulling van het vaderschap en een uitnodiging om die levensweg met God en met anderen te bewandelen. Dat deel neem ik graag ter harte, in het besef dat mijn reactie ook gewoon heel persoonlijk is. En verder zou ik zeggen: wees voluit vader. Met al je tekortkomingen én al je mogelijkheden. Heb lief, in alles wat je doet. En dat zeg ik ook tegen mezelf.
